Ἡ σταδιακὴ πτῶσις τῶν Ἀθηνῶν.
Ο Συνέσιος (373-414 ), ὁ προσφιλής μαθητὴς τῆς Ὑπατίας, περιγράφει μετὰ ἀποτροπιασμοῦ τὴν ἐν Ἀθήναις ἀθλίαν κατάστασιν γύρω εἰς τὸ 397 κ.ε. :
«Ἀλλὰ ὁ ἄθλιος πλοίαρχος ὅστις ἐδῶ μ' ἐκόμισε ἂς χαθῆ! Διότι τίποτα δὲν
ἔχουν σήμερον αἱ Ἀθῆναι σπουδαῖον ἐκτὸς ἀπὸ τὰ περίφημα ὀνόματα τῶν πέριξ χωρίων. Καὶ ὅπως ἀκριβῶς τὸ δέρμα τοῦ θυσιασθέντος ἱερείου παραμένει ὡς ἐνθύμημα τοῦ παλαιοῦ κάποτε ζώου, οὕτως κανταύθα, ἀφοῦ ἡ φιλοσοφία ἐξεδιώχθη, ἀπολείπεται νὰ θαυμάσῃ ὁ περιηγητής μόνον τὴν Ἀκαδημείαν καὶ τὸ Λύκειον καὶ, μὰ τὸν Δία, τὴν Ποικίλην Στοάν, ἢ ἔδωκε τοΰνομά της εἰς τὴν φιλοσοφίαν τοῦ Χρυσίππου. Τώρα πλέον δὲν εἶναι ποικίλη, καθότι ὁ ἀνθύπατος αφῄρεσε τὰς σανίδας, ἐπὶ τὰς ὁποίας ἀπετύπωσε τὴν τέχνην του ὁ Πολύγνωτος ὁ Θάσιος. Τανῦν μὲν, εἰς τοὺς ἰδικούς μας χρόνους, ἡ Αἰγυπτος ἐδέχθη καὶ τρέφει τὰ πνευματικὰ ἔργα τῆς Ὑπατίας, αἱ δὲ Ἀθῆναι, ἐνῷ παλαίτερον ἦτον ἡ πόλις ἐστία τῶν σοφῶν, σήμερον τὸ μόνον πρᾶγμα ὃ ἔχει διὰ νὰ ὑπερηφανεύηται εἶναι οἱ μελισσοκόμοι». (Επιστολαί, 136.3)
Μνηστέον μέντοι ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ ἐπιστήμη καὶ φιλοσοφία ἤνθισε ὑπερφυῶς τὴν ὑστερορωμαϊκὴν περίοδον. Αφενός, ή μηχανική (Κτησίβιος), ἡ ἀστρονομία καὶ ἡ γεωγραφία (Κλαύδιος Πτολεμαῖος), ἡ ιατρική (Ἀρεταῖος) καὶ αἱ ἄλλαι ἐπιστῆμαι ἐγνώρισαν νέα ὕψη, ἀφετέρου δὲ παρατηροῦμεν μίαν ἀναζωπύρωσιν τοῦ Πυθαγορισμοῦ,ἣν ἤρχισε ὁ Απολλώνιος ο Τυανεύς, καὶ τοῦ Πλατωνισμοῦ διὰ τοῦ Ἀμμωνίου Σακκᾶ καὶ τοῦ Πλωτίνου. Ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, τὸ τέλος τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου δὲν ἦλθε φυσικῶς, ἀλλὰ τὸ ἔφεραν ἐκ τῆς ἐρήμου τῆς Ἰουδαίας εἰς τὴν μορφὴν μιᾶς «θρησκείας τῆς ἀγάπης». Εἰ χρὴ τάληθῆ λέγειν, ὁ Χριστιανισμὸς καὶ τὸ Βυζάντιον εἶναι οἱ ψυχροὶ δολοφόνοι τῆς Ἑλλάδος. Τὸ Βυζάντιον εἶναι ὁ αἰώνιος ἐχθρὸς τῶν Ἀθηνῶν.
Μολαταῦτα, αἱ Ἀθῆναι ἐξηκολούθησαν ν' ἀποτελῶσι σύμβολον καὶ ἄντρον Ἑλληνισμοῦ μέχρι καὶ κατὰ τὴν ὑπὸ τῶν Ὀθωμανῶν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἴσως βραδύτερον, διατηροῦσα τὴν παλαιάν της αἴγλην. Ὅπως λέγει ὁ Κ. Σάθας:
ὁ Βυζαντινισμὸς ἀπέθανεν, ὁ δὲ Ἑλληνισμὸς εἶνε ἀθάνατος!
«Ἀλλὰ ὁ ἄθλιος πλοίαρχος ὅστις ἐδῶ μ' ἐκόμισε ἂς χαθῆ! Διότι τίποτα δὲν
ἔχουν σήμερον αἱ Ἀθῆναι σπουδαῖον ἐκτὸς ἀπὸ τὰ περίφημα ὀνόματα τῶν πέριξ χωρίων. Καὶ ὅπως ἀκριβῶς τὸ δέρμα τοῦ θυσιασθέντος ἱερείου παραμένει ὡς ἐνθύμημα τοῦ παλαιοῦ κάποτε ζώου, οὕτως κανταύθα, ἀφοῦ ἡ φιλοσοφία ἐξεδιώχθη, ἀπολείπεται νὰ θαυμάσῃ ὁ περιηγητής μόνον τὴν Ἀκαδημείαν καὶ τὸ Λύκειον καὶ, μὰ τὸν Δία, τὴν Ποικίλην Στοάν, ἢ ἔδωκε τοΰνομά της εἰς τὴν φιλοσοφίαν τοῦ Χρυσίππου. Τώρα πλέον δὲν εἶναι ποικίλη, καθότι ὁ ἀνθύπατος αφῄρεσε τὰς σανίδας, ἐπὶ τὰς ὁποίας ἀπετύπωσε τὴν τέχνην του ὁ Πολύγνωτος ὁ Θάσιος. Τανῦν μὲν, εἰς τοὺς ἰδικούς μας χρόνους, ἡ Αἰγυπτος ἐδέχθη καὶ τρέφει τὰ πνευματικὰ ἔργα τῆς Ὑπατίας, αἱ δὲ Ἀθῆναι, ἐνῷ παλαίτερον ἦτον ἡ πόλις ἐστία τῶν σοφῶν, σήμερον τὸ μόνον πρᾶγμα ὃ ἔχει διὰ νὰ ὑπερηφανεύηται εἶναι οἱ μελισσοκόμοι». (Επιστολαί, 136.3)
Μνηστέον μέντοι ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ ἐπιστήμη καὶ φιλοσοφία ἤνθισε ὑπερφυῶς τὴν ὑστερορωμαϊκὴν περίοδον. Αφενός, ή μηχανική (Κτησίβιος), ἡ ἀστρονομία καὶ ἡ γεωγραφία (Κλαύδιος Πτολεμαῖος), ἡ ιατρική (Ἀρεταῖος) καὶ αἱ ἄλλαι ἐπιστῆμαι ἐγνώρισαν νέα ὕψη, ἀφετέρου δὲ παρατηροῦμεν μίαν ἀναζωπύρωσιν τοῦ Πυθαγορισμοῦ,ἣν ἤρχισε ὁ Απολλώνιος ο Τυανεύς, καὶ τοῦ Πλατωνισμοῦ διὰ τοῦ Ἀμμωνίου Σακκᾶ καὶ τοῦ Πλωτίνου. Ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, τὸ τέλος τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου δὲν ἦλθε φυσικῶς, ἀλλὰ τὸ ἔφεραν ἐκ τῆς ἐρήμου τῆς Ἰουδαίας εἰς τὴν μορφὴν μιᾶς «θρησκείας τῆς ἀγάπης». Εἰ χρὴ τάληθῆ λέγειν, ὁ Χριστιανισμὸς καὶ τὸ Βυζάντιον εἶναι οἱ ψυχροὶ δολοφόνοι τῆς Ἑλλάδος. Τὸ Βυζάντιον εἶναι ὁ αἰώνιος ἐχθρὸς τῶν Ἀθηνῶν.
Μολαταῦτα, αἱ Ἀθῆναι ἐξηκολούθησαν ν' ἀποτελῶσι σύμβολον καὶ ἄντρον Ἑλληνισμοῦ μέχρι καὶ κατὰ τὴν ὑπὸ τῶν Ὀθωμανῶν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἴσως βραδύτερον, διατηροῦσα τὴν παλαιάν της αἴγλην. Ὅπως λέγει ὁ Κ. Σάθας:
ὁ Βυζαντινισμὸς ἀπέθανεν, ὁ δὲ Ἑλληνισμὸς εἶνε ἀθάνατος!
Πρωτότυπον
Ὁ Συνέσιος (373-414 ), ὁ προσφιλής μαθητὴς τῆς Ὑπατίας, περιγράφει μετὰ ἀποτροπιασμοῦ τὴν ἐν Ἀθήναις ἀθλίαν κατάστασιν:
«Ἀλλὰ ὁ ἄθλιος πλοίαρχος ὅστις ἐδῶ μ' ἐκόμισε ἂς χαθῆ! Διότι τίποτα δὲν ἔχουν σήμερον αἱ Ἀθῆναι σπουδαῖον ἐκτὸς ἀπὸ τὰ περίφημα ὀνόματα τῶν πέριξ χωρίων. Καὶ ὅπως ἀκριβῶς τὸ δέρμα τοῦ θυσιασθέντος ἱερείου παραμένει ὡς ἐνθύμημα τοῦ παλαιοῦ κάποτε ζώου, οὕτως κανταύθα, ἀφοῦ ἡ φιλοσοφία ἐξεδιώχθη, ἀπολείπεται νὰ θαυμάσῃ ὁ περιηγητής μόνον τὴν Ἀκαδημείαν καὶ τὸ Λύκειον καὶ, μὰ τὸν Δία, τὴν Ποικίλην Στοάν, ἢ ἔδωκε τοὔνομά της εἰς τὴν φιλοσοφίαν τοῦ Χρυσίππου. Τώρα πλέον δὲν εἶναι ποικίλη, καθότι ὁ ἀνθύπατος αφήρεσε τὰς σανίδας, ἐπὶ τὰς ὁποίας ἀπετύπωσε τὴν τέχνην του ὁ Πολύγνωτος ὁ Θάσιος. Τανῦν μὲν, εἰς τοὺς ἰδικούς μας χρόνους, ή Αίγυπτος ἐδέχθη καὶ τρέφει τὰ θρέμματα τῆς Ὑπατίας, αἱ δὲ Ἀθῆναι, ἐνῷ παλαίτερον ἦτον ἡ πόλις ἐστία τῶν σοφῶν, σήμερον τὸ μόνον πρᾶγμα ὃ ἔχει διὰ νὰ ὑπερηφανεύηται εἶναι οἱ μελισσοκόμοι». (Επιστολαί, 136.3) Μνηστέον μέντοι ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ ἐπιστήμη καὶ φιλοσοφία ἤνθισε ὑπερφυῶς τὴν ὑστερορωμαϊκὴν περίοδον. Ἀφενός, ἡ μηχανική (Κτησίβιος), ἡ ἀστρονομία καὶ ἡ γεωγραφία (Κλαύδιος Πτολεμαῖος), ἡ ἰατρική (Αρεταῖος) καὶ αἱ ἄλλαι ἐπιστῆμαι ἐγνώρισαν νέα ὕψη, αφετέρου παρατηροῦμεν μίαν ἀναζωπύρωσιν τοῦ Πυθαγορισμοῦ,ἣν ἤρχισε ὁ Ἀπολλώνιος ὁ Τυανεύς, καὶ τοῦ Πλατωνισμοῦ διὰ τοῦ Ἀμμωνίου Σακκᾶ καὶ τοῦ Πλωτίνου. Ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, τὸ τέλος τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου δὲν ἦλθε φυσικῶς, ἀλλὰ τὸ ἔφεραν ἐκ τῆς ἐρήμου τῆς Ἰουδαίας εἰς τὴν μορφὴν μιᾶς
«θρησκείας τῆς ἀγάπης». Εἰ χρὴ τἀληθῆ λέγειν, ὁ Χριστιανισμὸς καὶ
τὸ Βυζάντιον εἶναι οἱ ψυχροὶ δολοφόνοι τῆς Ἑλλάδος.
«Ἀλλὰ ὁ ἄθλιος πλοίαρχος ὅστις ἐδῶ μ' ἐκόμισε ἂς χαθῆ! Διότι τίποτα δὲν ἔχουν σήμερον αἱ Ἀθῆναι σπουδαῖον ἐκτὸς ἀπὸ τὰ περίφημα ὀνόματα τῶν πέριξ χωρίων. Καὶ ὅπως ἀκριβῶς τὸ δέρμα τοῦ θυσιασθέντος ἱερείου παραμένει ὡς ἐνθύμημα τοῦ παλαιοῦ κάποτε ζώου, οὕτως κανταύθα, ἀφοῦ ἡ φιλοσοφία ἐξεδιώχθη, ἀπολείπεται νὰ θαυμάσῃ ὁ περιηγητής μόνον τὴν Ἀκαδημείαν καὶ τὸ Λύκειον καὶ, μὰ τὸν Δία, τὴν Ποικίλην Στοάν, ἢ ἔδωκε τοὔνομά της εἰς τὴν φιλοσοφίαν τοῦ Χρυσίππου. Τώρα πλέον δὲν εἶναι ποικίλη, καθότι ὁ ἀνθύπατος αφήρεσε τὰς σανίδας, ἐπὶ τὰς ὁποίας ἀπετύπωσε τὴν τέχνην του ὁ Πολύγνωτος ὁ Θάσιος. Τανῦν μὲν, εἰς τοὺς ἰδικούς μας χρόνους, ή Αίγυπτος ἐδέχθη καὶ τρέφει τὰ θρέμματα τῆς Ὑπατίας, αἱ δὲ Ἀθῆναι, ἐνῷ παλαίτερον ἦτον ἡ πόλις ἐστία τῶν σοφῶν, σήμερον τὸ μόνον πρᾶγμα ὃ ἔχει διὰ νὰ ὑπερηφανεύηται εἶναι οἱ μελισσοκόμοι». (Επιστολαί, 136.3) Μνηστέον μέντοι ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ ἐπιστήμη καὶ φιλοσοφία ἤνθισε ὑπερφυῶς τὴν ὑστερορωμαϊκὴν περίοδον. Ἀφενός, ἡ μηχανική (Κτησίβιος), ἡ ἀστρονομία καὶ ἡ γεωγραφία (Κλαύδιος Πτολεμαῖος), ἡ ἰατρική (Αρεταῖος) καὶ αἱ ἄλλαι ἐπιστῆμαι ἐγνώρισαν νέα ὕψη, αφετέρου παρατηροῦμεν μίαν ἀναζωπύρωσιν τοῦ Πυθαγορισμοῦ,ἣν ἤρχισε ὁ Ἀπολλώνιος ὁ Τυανεύς, καὶ τοῦ Πλατωνισμοῦ διὰ τοῦ Ἀμμωνίου Σακκᾶ καὶ τοῦ Πλωτίνου. Ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, τὸ τέλος τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου δὲν ἦλθε φυσικῶς, ἀλλὰ τὸ ἔφεραν ἐκ τῆς ἐρήμου τῆς Ἰουδαίας εἰς τὴν μορφὴν μιᾶς
«θρησκείας τῆς ἀγάπης». Εἰ χρὴ τἀληθῆ λέγειν, ὁ Χριστιανισμὸς καὶ
τὸ Βυζάντιον εἶναι οἱ ψυχροὶ δολοφόνοι τῆς Ἑλλάδος.
Μολαταῦτα, αἱ Ἀθῆναι ἐξηκολούθησαν ν' ἀποτελῶσι σύμβολον καὶ ἄντρον Ἑλληνισμοῦ μέχρι καὶ κατὰ τὴν ὑπὸ τῶν Ὀθωμανῶν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἴσως βραδύτερον.
Comments
Post a Comment