Οἱ Ἕλληνες, εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι, ὑπῆρξαν πολυθεϊστὲς.

 

Μὲ ἄλλα λόγια, αἰσθανόμαστε ὑπερηφάνεια γιὰ τοὺς ἀνθρώπους αὐτους ποὺ ἀποκαλοῦμε «γεννήτορες τοῦ Πολιτισμοῦ» καὶ ταυτόχρονα ντρεπόμαστε γιὰ τὴν θρησκεία τους. Οἱ Ἕλληνες, εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι, ὑπῆρξαν πολυθεϊστὲς καὶ ἡ θρησκεία τους αὐτή, πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα καὶ πάνω ἀπ' ὅλα, ἀπετέλεσε τὸ προστατευτικό περιβάλλον, μέσα στὸ ὁποῖο εὐδοκίμησε ὁ Ἑλληνικὸς Πολιτισμὸς αὐτὸς ποὺ κολακευόμαστε νὰ ἀποκαλοῦμε τὸν «μοναδικό πολιτισμὸ ἐπὶ τῆς γῆς». Διότι οἱ Ἕλληνες κατόρθωσαν ἐκεῖνο ποὺ κανεὶς ἄλλος λαὸς δὲν μπόρεσε. Κατόρθωσαν ὅλες οἱ δραστηριότητές τους (ἀγῶνες, συμπόσια, θέατρο, χοροί, μουσική, πολιτική, φιλοσοφία, ἐπιστήμη) νὰ διαπνέονται ἀπὸ τὴν θρησκεία, χωρὶς ὅμως τὸ σύστημά τους αὐτὸ νὰ εἶναι θεοκρατικό.

Κι αὐτὸ συνέβη γιατί ἡ Ἑλληνικὴ σκέψη ταυτίστηκε μὲ τὴν Ἐλεύθερη σκέψη. Καὶ μόνον ἡ ἐλευθερία μπορεῖ νὰ γεννήσει τὴν πρόοδο, τὴν ἐπιστήμη, τὸν πολιτισμό.
Τὸ Ἑλληνικὸ ἱερατεῖο δὲν εἶπε «ἔλα σὲ μένα γιατί μόνο ἐγὼ ἔχω τὴν λύτρωση»• εἶπε «ή λύτρωση εἶναι μέσα σου, γνώρισε τὸν ἑαυτό σου, γνῶθι σαὐτόν»!
Ὁ Παρθενῶνας βρίσκεται ἐκεῖ ὡς ὑπόλλειμα θαυμαστό μιᾶς θρησκείας-ἐπιστήμης (ἀποκρυσταλλομένη μαθηματικὴ γνώση) ποὺ οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἑλλάδος κατέβαλαν ἄοκνες προσπάθειες γιὰ νὰ λοιδωρήσουν, ὑποβιβάζοντάς την στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐιδωλολατρίας καὶ τοῦ τοτεμισμοῦ. Πῶς μποροῦμε νὰ ἀπαιτοῦμε τὴν ἐπιστροφὴ τῶν γλυπτῶν τοῦ Παρθενῶνος, ἐνῷ ταυτόχρονα θεωροῦμε τοὺς δημιουργούς τους εἰδωλολάτρες καὶ τὰ ἴδια τὰ γλυπτά, ἔργα «πλάνης καὶ ἀποτροπιασμοῦ»; Πῶς μποροῦμε νὰ αἰσθανόμαστε ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια γιὰ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, ἀλλὰ νὰ ἀποσιωποῦμε τὸ γεγονὸς πὼς καθημερινὰ θυσίαζε στοὺς Ἕλληνες θεούς; Πῶς μποροῦμε νὰ κομπάζουμε γιὰ τοὺς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες, γιὰ τὸ πνεῦμα καὶ τὶς ὑψηλές ἠθικὲς ἀξιὲς ποὺ ἀντιπροσώπευαν καὶ νὰ ἐθελοτυφλοῦμε σχετικὰ μὲ τὸ γεγονὸς πὼς ἦταν ἀφιερωμένοι στὸν Ολύμπιο Δία, τελοῦντο σὲ μία περιοχὴ αὐστηρά προορισμένη γιὰ τὴν λατρεία τῶν Ὀλυμπίων θεοτήτων, ἄρχιζαν καὶ τελείωναν μὲ ἐπίκληση τῶν ὀνομάτων τους;

Ἡ ἀνθρωπότητα μένει ἐκστατική μπροστὰ στὴν Ἀφροδίτη τῆς Μήλου κι ἐμεῖς τὸ μόνο ποὺ βλέπουμε σ' αὐτὴν εἶναι ἕνα «εἴδωλο»; 

- Δήμητρα Λιάτσα, Τὰ Ψέματα ποὺ λένε γιὰ τὴν Ἑλλάδα, σελίδες 37-38