Ο Henry Ford ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ τη μεσαία τάξη.

 Ο Henry Ford ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ τη μεσαία τάξη.

 Ο Χένρυ Φορντ ήταν Αμερικανός βιομήχανος, επιχειρηματίας και ο ιδρυτής της αυτοκινητοβιομηχανίας Ford Motor Company το 1903, και θεωρείται ο πατέρας της γραμμής συναρμολόγησης που χρησιμοποιείται στη μαζική παραγωγή, αρχής γενομένης με το πρώτο αυτοκίνητο για το λαό, το περίφημο Ford Model T του 1908 - 1927.

 Ο Henry Ford «τα κατάφερε» όταν ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ μια αγορά για τα αυτοκίνητά του καθιστώντας τα φθηνά πληρώνοντας το εργατικό δυναμικό του έναν αξιοπρεπή μισθό. Συνειδητοποίησε ότι ένα καλά αμειβόμενο εργατικό δυναμικό θα μπορούσε μεταξύ των άλλων να αγοράσει τα προϊόντα του. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί με ασφάλεια ότι η Ford, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ τη μεσαία τάξη. Τα αυτοκίνητα, κάποτε «παιχνίδια για τους πλούσιους» έγιναν προσιτά για τον «συνηθισμένο απλό άνθρωπο».

Ο Χένρι Φορντ ΓΝΩΡΙΖΕ ποιοι ήταν οι τραπεζίτες και οι γύπες καπιταλιστές και δεν δίστασε να τους τα πει και να τους ονοματίσει. Ο πατέρας Τσαρλς Κάφλιν έκανε το ίδιο πράγμα και εξοστρακίστηκε από την Καθολική Εκκλησία επειδή επεσήμανε την ΑΛΗΘΕΙΑ για την γεμάτη όρνια καπιταλιστική κοινωνία μας.

Ο «καπιταλισμός γύπας» μπορεί να οριστεί ως οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων και βιομηχανιών που συνεννοούνται μεταξύ τους. Επίσης σε συμπαιγνία με τους «τύπους των χρημάτων» (τραπεζίτες) που μειώνουν τους μισθούς αποκλειστικά για να αυξήσουν τα «κέρδη» των μετόχων τους στην κορυφή ενώ εξαθλιώνουν εκείνους που στην πραγματικότητα ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ, παράγοντας τα προϊόντα τους.

Το μόνο που πρέπει να κάνει κανείς είναι να δει τους σημερινούς Διευθύνοντες Συμβούλους, ακόμη και σε εταιρείες που αποτυγχάνουν, να αμείβονται με υπερβολικούς μισθούς, μαζί με δικαιώματα προαίρεσης αγοράς μετοχών και άλλα «προνόμια» ενώ επικαλούνται το κόστος, πιέζοντας τους μισθούς για τους υπαλλήλους τους.

Το σημερινό καπιταλιστικό «μάντρα» είναι ότι το κόστος εργασίας πρέπει να είναι όσο το δυνατόν χαμηλότερο, ενώ η «αξία» (κέρδος) για τον μέτοχο πρέπει να είναι όσο το δυνατόν μεγαλύτερη. Η θυσία της εργασίας στο βωμό των «μέγιστων κερδών» ΔΕΝ λειτουργεί ΠΟΤΕ μακροπρόθεσμα.

Φυσικά, βραχυπρόθεσμα, με τα φθηνά κινεζικά προϊόντα να κατακλύζουν την αγορά, η οικονομία φαίνεται καλή, αλλά χωρίς ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ που κατέχουν θέσεις εργασίας που πληρώνονται λογικά καλά, όλα τα στοιχήματα είναι εκτός ελέγχου. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ κερδών και εργασίας.

Επί του παρόντος, η εργασία θεωρείται ως ένα «αναγκαίο κακό» που πρέπει να ελαχιστοποιηθεί με κάθε κόστος. Το πρόβλημα προκύπτει - χωρίς εργασία δεν υπάρχουν καταναλωτές. Όπως είπα προηγουμένως, πρέπει να διατηρηθεί μια «ισορροπία». Η εργασία δεν είναι κακό, αλλά απαραίτητο συστατικό του καπιταλισμού.

Οι οικονομικές επιτυχίες της Γερμανίας πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και η ταχεία άνοδος της γερμανικής οικονομίας βασίζονταν στην απονομή «αξίας» και τη νομισματική απόδοση της εργασίας - κάτι που λείπει στις καπιταλιστικές κοινωνίες σήμερα.

Εάν το κόστος εργασίας πρέπει να μειωθεί για να εξασφαλιστεί το «κέρδος» στην κορυφή, κάτι δεν πάει καλά. Στην πραγματικότητα, στην καλοπληρωμένη αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, το κόστος εργασίας αντιπροσωπεύει μόνο περίπου το 10% του συνολικού κόστους.

Η εξωχώρια παραγωγή έχει ως αποτέλεσμα να «χαθούν» οι καταναλωτές (πελάτες).