Καὶ παλαίτερον οἱ ἀπατηλοὶ
χρησμοὶ τῶν μαντείων παντοῦ ἐπαληθεύοντο, ἐν ᾧ τὰ μαντεύματα τῶν Δελφῶν καὶ τῆς
Δωδώνης καὶ τῆς Βοιωτίας καὶ τῆς Λυκίας καὶ τῆς Λιβύης καὶ τῆς Αἰγύπτου καὶ τῶν
Καβείρων καὶ ἡ Πυθία ἐθαυμάζοντο ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἐξαιτίας τῆς φαντασίας των.
Τώρα ὅμως, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν εὐαγγελισμόν τοῦ Χριστοῦ εἰς πᾶσαν τὴν
οἰκουμένην, καὶ ἐκείνων ἡ παράνοια ἔχει παύσῃ καὶ δὲν ὑπάρχει πλέον εἰς αὐτοὺς
οὐδεὶς μαντικὸς θεός.
( «Ἅγιος» Ἀθανάσιος, Περὶ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ
Λόγου, 47.1)
Comments
Post a Comment