Φωτάκου μαρτυρία.

Δὲν τοὺς ἐσκότωναν λοιπὸν ἀπὸ ὠμότητα οἱ Ἕλληνες τοὺς Τούρκους, καθὼς ἡ πολιτισμένη Εὐρώπη μᾶς ἐκατηγόρησεν, οὔτε διὰ κανένα ἄλλον σκοπόν, καθὼς εἴδαμεν, ἀλλὰ ἀπὸ δικαίαν ἐκδίκησιν, τὴν ὁποίαν ἔτρεφαν έναντίον τους· ἐν ᾧ τοὺς καλοὺς Τούρκους, ὅσοι πρότερον δὲν τοὺς ἐκακομεταχειρίζοντο, τοὺς ἐπῆραν μαζί τους καὶ τοὺς ἐπεριποιήθησαν ὅσον καλλίτερα ἡμποροῦσαν, τοὺς εἶχαν ὁμοτραπέζους των, τοὺς ἔσωσαν καὶ τοὺς ἔστειλαν ὅπου ἤθελαν. Ἀλβανοὶ δὲ ὑπὲρ τοὺς 300 ἐκλείσθησαν μέσα εἰς τὰ κονάκια τοῦ Σεραγιοῦ καὶ κοντὰ τὸ δεῖλι ἐζήτησαν τὸν Κολοκοτρώνην ὡς φίλον τους καὶ πιστὸν διὰ νὰ παραδοθοῦν. Ἦλθεν ὁ Κολοκοτρώνης, ἀλλὰ διότι δὲν τὸν ἐγνώριζαν, ἐπειδὴ καὶ δὲν ἦτον κανένας μπουλούμπασης Ἀλβανός μαζί τους ἀπὸ ἐκείνους ὅπου τὸν ἐγνώριζαν νὰ τοὺς βεβαιώση, δὲν ἔδιδαν πίστιν. Ὁ Κολοκοτρώνης τοὺς ἔλεγε μὰ τὸν θεόν, μὰ τὰ τέσσαρα κετάπια τοῦ θεοῦ, μὰ τὸν προφήτην ΧασρέτἸσᾶ (Χριστὸν) ἐγὼ εἶμαι· ἀλλὰ αὐτοὶ πάλιν δὲν τὸν ἐπίστευαν. Τότε τοὺς εἶπε καὶ αὐτός, ἐπειδὴ δὲν παρεδίδοντο, νὰ ἦναι τὸ κρῖμα εἰς τὸν λαιμόν τους καὶ ὅτι ἐγὼ δὲν εἶμαι παραβάτης τῆς μπέσας. Ἔφυγεν ἔπειτα ὁ ἀρχηγὸς καὶ οἱ στρατιῶται ἀμέσως ἔβαλαν φωτιὰ εἰς τὰ κονάκια καὶ τοὺς ἔκαψαν ὅλους. 

(Ἀπομνημονεύματα, σελὶς 131)