ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΛΥΘΕΪΣΜΟΣ

ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΛΥΘΕΪΣΜΟΣ

  

Η τάσις που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια προς την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία έχει δημιουργήσει διάφορες ασάφειες, παρερμηνείες και παρεξηγήσεις. Ανάμεσά τους και η σύγχυσις μεταξύ Πολυθεϊσμού και λατρείας του Δωδεκαθέου. Σήμερα πολλοί αδυνατούν να κατανοήσουν και να διαχωρίσουν τις δύο αυτές έννοιες και λανθασμένα θεωρούν πως η ύψιστη έκφραση της θρησκευτικότητας, το Δωδεκάθεο, δεν είναι παρά μία Πολυθεϊστική Θρησκεία, ανάμεσα στις τόσες άλλες.

Ο Πολυθεϊσμός αποτελεί ένα προηγούμενο στάδιο της Θρησκείας, πρόδρομός της ή και βάσις της, αλλά αυτός ο ίδιος δεν είναι ακόμη Θρησκεία. Στην Θρησκεία έχουμε μία θετική σχέση του ανθρώπου με τις ανώτερες δυνάμεις από τις οποίες ζητεί προστασία και τις λατρεύει.

Στις Πολυθεϊστικές λατρείες ο  άνθρωπος λατρεύει όντα αυθαίρετα και ασταθή ενώ στην λατρεία του Δωδεκαθέου η θρησκευτική συνείδηση συνδέεται με την συναίσθηση σταθερών κανόνων και διατάξεων που διέπουν την πορεία των φαινομένων.

Ο Πολυθεϊσμός ως προστάδιο της Θρησκείας σχετίζεται με την δαιμονολατρεία και τον τοτεμισμό. Επί της λογικής αυτής ακούμε τον ισχυρισμό ότι ο Ζεύς είναι ο κεραυνός, η Ήρα ο αέρας,  ο Άρης ο πόλεμος ή ο Ήφαιστος η φωτιά. Ο Πολυθεϊσμός δεν είναι παρά μία πρωτογενής δεισιδαιμονία, μία εκδήλωση κοσμοθεωρίας των πρωτογενών λαών ή τουλάχιστον ένα ουσιώδες γνώρισμα αυτής. Σ’  αυτήν την  πρωτογενή θρησκεία τα πάντα είναι συγκεχυμένα χωρίς να έχει διαμορφωθεί μιά σταθερή κοσμοθεωρία.

Με την εισαγωγή της λατρείας του Δωδεκαθέου επέρχεται τάξη στις Πολυθεϊστικές αντιλήψεις. Δημιουργείται σύστημα και όχι τάξη από το χάος του ασυνάρτητου πλήθους των θείων όντων όπως τα πνεύματα, οι τοπικοί θεοί, οι δαίμονες, οι ήρωες, τα φετίχ και τα λοιπά αντικείμενα της λατρείας.

Από το πλήθος απείρων μεγάλων και μικρών τοπικών θεοτήτων που είναι περιορισμένοι κατά τόπο, όνομα και φύση, αναφύονται  οι μεγάλοι θεοί του Δωδεκαθέου που έχουν γενικότερη σημασία.  Οι παλαιοί θεοί που ανήκουν στον  Πολυθεϊσμό, θηριόμορφοι συνήθως, υποχωρούν και δίνουν την θέση τους στους ύψιστους ανθρωπόμορφος θεούς του Ολύμπου. Οι γίγαντες κατανικώνται και δεσμεύονται. Ο Απόλλων εκθρονίζει στους Δελφούς την πανάρχαια θεότητα της γής και τον ιερό της όφι, τον Πύθωνα.

Συστηματοποιούνται  οι Θεοί και ο Ηρόδοτος απαριθμεί, ταξινομεί, και ενοποιεί τα θεία όντα όπως κάνει και ο Όμηρος και ο Ησίοδος. Αυτοί δίνουν στου Έλληνες την Θεογονία. Οι θεοί περιγράφονται ο καθένας σύμφωνα με την ενέργειά του, τις ικανότητες και την μορφή του. Κατά την Θεογονία συσχετίζονται στην μεγάλη οικογένεια των Ολυμπίων, των ουράνιων δηλαδή θεών, της οποίας κεφαλή είναι ο Ζεύς. Ως υιοί, αδελφοί και σύζυγοι αποκτούν όλοι θέση επί του Ολύμπου.

Η ανθρωπομορφική παρουσίαση του θείου σε καμμία περίπτωση δεν οδηγεί σε απώλεια του κύρους και της απρόσιτης φύσης του θεού. Με την βοήθεια των μεγάλων θεόπνευστων  γλυπτών όπως ο Φειδίας, τα αδέξια ξόανα αποκτούν περικαλλή μορφή.

Ο Πολυθεϊσμός εξελίσσεται στην λατρεία του Δωδεκαθέου και δεν αποτελεί ένα κενό αριθμητικό σχήμα αλλά ένα βαθύτερο θρησκευτικό νόημα που μόνον τα ευσεβέστερα πνεύματα μπορούν να συναισθανθούν.

Ο αριθμός Δώδεκα είναι ένας θείος αριθμός με τον οποίο μετρώνται όλα τα θεία πράγματα.. Ο ουρανός διαιρείται στα δώδεκα σημεία του  Ζωδιακού κύκλου, ενώ ο Πυθαγόρας δημιουργεί το πέμπτο και τελευταίο των κανονικών στερεών, το Δωδεκάεδρο, το οποίο αποτελείται από κανονικά πεντάγωνα.

Βασίζεται στην χρυσή τομή, τον χρυσό αριθμό και εκφράζει την τελειότερη σύνθεση. Συμβολίζει το πέμπτο στοιχείο, τον  Αιθέρα και το Σύμπαν ολόκληρο.

Τους Πυθαγορικούς κύκλους απέκτησε τις πλέον καταπληκτικές ιδιότητες τάξεως μαθηματικής, φυσικής αλλά και μεταφυσικής. Είναι ένα σύμβολο που ανάγεται στην κοσμική ανάπτυξη στον χώρο και συμβολίζει την ιστορία και τον σκοπό του σύμπαντος.

  Σ.Α.Χ.