ΛΕΩΤΥΧΙΔΗΣ (ἐκ τοῦ λεῶς = λαός + τύχη) Σπαρτιάτης βασιλιάς, τῆς οἰκογένειας τῶν Εὐρυπωντιδῶν

 

ΛΕΩΤΥΧΙΔΗΣ (ἐκ τοῦ λεῶς = λαός + τύχη)

Σπαρτιάτης βασιλιάς, τῆς οἰκογένειας τῶν Εὐρυπωντιδῶν πού διαδέχθηκε μέ σκευωρία τόν Δημάρατον, τόν ὁποῖο μισοῦσε γιατί τοῦ είχε κλέψει τήν ἀραβωνιαστικιά, τήν Πέρκαλον. Συγκεκριμένα, δωροδόκησε τήν Πυθία στο μαντείο τῶν Δελφῶν γιά νά βγάλει χρησμό ὅτι ὁ Δημάρατος ήταν νόθος υἱός τοῦ Αρίστωνος καί ὡς ἐκ τούτου δέν ἔπρεπε νά κυβερνά. Το 479, ὁ Λεωτυχίδης ἡγήθηκε τοῦ Ἑλληνικού στόλου που επιτέθηκε στους Πέρσες στήν Μυκάλη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἐκεῖ ὁ Πέρσης ναύαρχος Τιγράνης, ένθυμούμενος τό πάθημα τῆς Σαλαμίνος, απέφυγε την ναυμαχία κι ἀπό τήν Σάμο πέρασε στήν Μυκάλη. Ανέσυρε τα πλοία του στην ξηρά και κατασκεύασε ἕνα ξύλινο περιτείχισμα. Τότε ὁ Λεωτυχίδης κατέβασε 6.000 πεζοναύτες - θα λέγαμε σήμερα στην ξηρά γιά νά τούς πολεμήσουν. Ταυτόχρονα οἱ Ἴωνες, μέ ἐπικεφαλῆς τούς Σαμίους ἐξεγέθηκαν καί οἱ Πέρσες περικυκλώθηκαν. Κατά τήν διάρκεια της μάχης ὁ Λεωτυχίδης διέδωσε ὅτι οἱ Ἕλληνες νίκησαν τον Μαρδόνιο στις Πλαταιές, κάτι πού βέβαια ἔγινε, αλλά λίγο αργότερα. Ἔτσι ὅλοι οἱ Ἕλληνες πολέμησαν με πολύ υψηλό ηθικό και συνέτριψαν τούς Πέρσες. Ὁ Χ. Μπενκτσον γράφει ότι «ή Μυκάλη έγινε το γενικό σύνθημα γιά τήν ἀποστασία ὅλων τῶν Ἰώνων ἀπό τούς Πέρσες: Οἱ τύραννοι ἐκδιώχθηκαν και μαζί τους οἱ ἐξασθενημένες πιά βαρβαρικές φρουρές» (σ. 167). Μετά τήν Μυκάλη, ὁ Λεωτυχίδης ἐξεστράτευσε εναντίον τῶν Θεσσαλῶν, πού είχαν μηδίσει. Τους κέρδισε κι αὐτούς, αλλά τόν ἔπληξε ἡ συκοφαντία πού χτύπησε όλους τους νικητές των Μηδικών: Κατηγορήθηκε ότι δωροδοκήθηκε ἀπό τούς Λαρισαίους Αλευάδες, γιά νά τούς ἀφήσει να κυβερνοῦν αὐτοί στην Θεσσαλία και πέρασε από δίκη. Ἐκεῖ ἀποκαλύφθηκαν καί οἱ παλιές του συνομωσίες, ἐξόρισαν αὐτόν, τούς συνεργάτες του καί τούς συγγενείς του, ἐνῶ ἡ μάντις πού εἶχε χρησμοδοτήσει υπέρ του καθαιρέ θηκε ἀπό τό ἀξίωμα.